bey koş, çocuklara bişi oldu?

ikisi de birbirinden tipoş iki kuzenim aynı evde bulaşacak başka insan yüzü görmeden 1 seneyi geçirince (nevrayı saymıyorum o üst katta oturuyor), en sonunda birbirlerine internet üzerinden de bulaşmaya başladılar.

hayatımda bu ikisi kadar zıt karakterli iki kardeş görmedim. benim bile kardeşimle uyum sağladığım noktalar var. kendisi tikky olabilir ama en azından yada çok şükür sürekli birlikte vakit geçirmiyoruz.

beyza bildiğiniz nil karaibrahimgil kılıklı, sekerek yürüyen, gülme butonuna basılınca durdurulması hayli zor olan bir şahısken, spica ise günlerini kanepe-battaniye-televizyon şeklinde evden çıkmadan geçirebilen, perdeleri sıkı sıkı kapadığı için gözleri güneşe zor alışan, dışarda halahayat var mı diyebilecek biridir. ikisi de kendi habitatlarında gayet yaşanası insanlarken, bileşik halleri "mal mısın?" sözlerinin havada uçuşabildiği birlikteliğe dönüşür.

şimdi bu beyzanın en süper olayı "büşra beni napacaz ya?" demesidir. bi insan ancak bu kadar farkında olabilir.

büşra ise beyzaya açık farkı daha çocukken oynadığımız bir oyunda atmıştır. aslında o farkı geri kalan 2 kardeşi ve 6 kuzenine birden topluca atmıştır. hatta o senelerde hayatta olmayanlara bile atmıştır.

büşraya sorulur;
"mavi sana neyi anlatıyor?"
"hiç bir şey!"
"ya işte bişi söyle mavi falan ne düşünüyorsun?"
"ne anlatacak ya, mavi renk o konuşamaz."


kendi hakkımda da kimse yazmadan yazayım, madem konu müzik ve film ve diziden açıldı. mustafa sandal hayranıydım, kasetini alamayacam diye ödüm kopmuştu. 19 yaşına kadar sürdü. bir ara bbg izlemiştim. çok uzun yıllar dünyada sadece klasik kitaplar var sanıp onları okuyordum. kitap okuyan bir erkekle tanıştığımda 24 yaşındaydım. yine 24 yaşına kadar falan tom hanks en sevdiğim aktördü. ama benim mayam sağlamdı, kötü çocuklara çabuk alıştım, romantik komedilerden çabuk sıyrıldım ve bugünkü mutsuz halime kavuştum.

böyle.